اول ماه مه 1390 در ایران جنبش کارگری قدمهای محکمی برداشت. در مراکزو شهرهای مختلف کارگران کم و بیش به اشکال گوناگون به برگزاری مراسمها، گردهمائی ها و تظاهرات پرداختند و نیز در بخشی از مراکز کار و کارگاهها کارگران موفق به برگزاری اعتصاب ، اعتصاب 5 دقیقه ای شدند که این خود می تواند سر آغاز اعتصابات سیاسی وبه نوبه خود نقطه قوت اول ماه امسال بود. گسترش این امر می تواند در سازماندهی کارگری و امر ایجاد تشکل های کارگری به مثابه موتور مبارزات کارگران علیه سرمایه داری نقش داشته باشد ، این اعتصابات را سنت نموده و گسترش بخشیم و صفوف مبارزه طبقاتی کارگران را فشرده تر کنیم. همچنان که سنت دیرینه جنبش کارگری در سطح جهانی بوده است که طی آن طبقه کارگر در مقابل دولتهای حاکم برای به ثبت رساندن روز کارگر و طرح مطالبات سیاسی و اجتماعی خود به کار برده است.
امسال نیزرژیم جمهوری اسلامی مثل همیشه با زور و خشونت به کارگران برخورد کرد و در مقابل با قهرطبقاتی کارگران روبه روشد، البته که جمعی از کارگران توسط مزدوران رژیم دستگیرشدند، ولی کارگران می دانند که در هر مبارزه ای و بویژه درشرایط دیکتاتوری حاکم بر جوامعی چون ایران هزینه هم هست. طبقه کارگر زمانی که متحدانه و بعنوان یک طبقه به میدان بیاید، هزینه برای مبارزین اش کم شده و درعوض این سرمایه و دولت اش که هزینه اش بیشتر می شود.
امسال اما، بیش از سال های قبل نیروهای بورژوائی واز جمله راست ترین اپوزیسیون به پای بوسی طبقه کارگر آمده بود و ریاکارانه به انتشار اطلاعیه ها یی در رابطه با این روز و نقش کارگران پرداخت، جنایتکاران ضد کارگری که خود در سرکوب، تجاوز، دستگیری، شکنجه، زندانی ، اعدام ، فقر ، بیکاری و بیخانمانی کارگران نقش مهمی داشته اند. چپ غیرکارگری هم مانند همیشه از بیرون گود، فراخوان و دستورعمل و برنامه ریزی روزانه خود را در حوالی اول مه برای گرفتن یارگیری و اظهار وجود در آن فریاد کرد.این چپ، تنها آلترناتیوش یا پیوستن کارگران به سازمان وحزبشان است و یا اینکه اتحاد احزاب و سازمانها را به عنوان تنها راه رهایی فریاد میزنند.
اول مه امسال تاکید دوباره ای به ستیز طبقاتی با سرمایه داران و صاحبان سرمایه و دولت حامی آنها بود.این دعوت به نبرد و ستیز طبقاتی در زمانی است که سرمایه داران بوسیله ولی فقیه شان، برای خالی تر نمودن سفره خالی طبقه کارگر و استثمار هر چه بیشتر کارگران وزحمتکشان جامعه، امسال را جهاد اقتصادی اعلام نموده اند.
اول ماه مه های چند سال گذشته نشان داده است که جنبش کارگری اشکال متنوع اعتراض و مبارزه را به کار گرفته است. در همین سطح میتوان به جرات گفت که طبقه کارگر در مسیر پیشروی گام برداشته و ابتکار و تنوع در فعالیتها، نشان از گامهای جدی در آینده را نوید میدهد. با انتشاراولین بیانیه شورای برگزاری اول ماه مه همراه با 8 مطالبه عاجل جنبش کارگری و منشور مطالبات کارگری از طرف کمیته های کارگران سوسیالیست داخل کشور، سیل عظیمی از خواستها و مطالبات طرح شده و نیز بیانیه ها و اطلاعیه های اول مه بسیاری صادرشدند. اول مه 90 پربارترین دوره از لحاظ طرح مطالبات کارگری و خواسته های عاجل کارگران وجنبش کارگری است. جمعها و محافل مختلف کارگری علنن مطالبات و خواسته های خود را در این روز به نام خود منتشر نمودند.
تجربه امسال نیزتاکید دوباره ای بود از ضرورت ادامه کاری شورای برگزاری اول ماه مه که ایجاد آن خود گامی مهم برای جنبش کارگری است و نمیتوان آن را نا دیده گرفت. تجربه همین چند سال گذشته، متحد شدن تشکلهای مختلف حول مطالبات کارگران درایران و فراخوان اعتراض و تجمع در اول مه نشان از بلوغ و رشد فعالین کارگری است و پایه پیوند های محمکتری را پی ریزی میکند. اول مه، روز جهانی کارگر تنها یک روزبرای برگزاری آکسیون و تظاهرات نیست، اول مه روز نمایش قدرت است، کارگران در صف متحد طبقاتی اراده و مشت خود را در این روز به طبقه سرمایه دار نشان میدهند و خواست های خود را در برابر سرمایه داران و دولت هایشان بیان کرده و نیز به جامعه می گویند که اراده متحد و جمعی آنها رهائی بخش همه می تواند باشد.
ماهها قبل و بعد از اول ماه مه می بایست سرسختانه کوشید تا روز نبرد پرزور تر و آماده تر به میدان آمد. برگزاری اول مه، برگزاری یک آکسیون نیست که با یک گزارش ژورنالیستی و چند عکس، فارغ از وظیفه شده ومنتظر برگزاری اول ماه مه سال دیگرشد. برای تحلیل و جمع بندی و بازبینی از نکات مثبت و کمبودها ضروری است که تعمق کرد و با وقت و حوصله به آن پرداخت، زیرا که تحلیل و جمع بندی از حرکت هر اول ماه مه، شروعی است برای اول مه سال آتی، تا بتوان پربارتر، مستحکمتر و موثرتر به میدان آمد.
بعد از تحلیل و باز بینی و جمع بندی اول مه امسال، بیوقفه ضروری است که به سازماندهی اول مه سال 91 ودردستورکار گذاشتن وتدارکات مورد نیاز و ارتقاء اعتراض و مبارزه یکدست تر و سراسری تر روی آورد. دست آوردهای امسال فراوان است و برعکس کسانی که تصور میکنند که چون درشهر ویا پارک تجمعی برگزار نشد پس این عقب گرد نسبت به سالهای قبل است، چنین تحلیلهایی یک کار ژورنالیستی و اظهارنظر سطحی است. در جامعه ای که برای دریافت خبر و گزارش از محلهای کار، کارگاهها و کارخانه ها نیاز است که دقت امنیتی کرد و نیاز به زمان بیشتری است و بعلاوه هنوز ظرفی که فعالین و کارگران برای تماس و خبردهی لازم دارند، در دست نیست، مشکل دوچندان است و برای یک تحلیل درست باید تعمق بیشتری کرد تا بتوان اظهار نظر مفید برای پیشروی را، با احساس مسئولیت بیشتری بیان نمود.
کماکان ضروری است به اول مه امسال، سبک و سنت پایه ای و کلاسیک جنبش کارگری که به نمایش گذاشته شد، توجه داشت. این وظیفه کارگران و فعالین کارگری است که در این مدت کم، چند ماهی که باقی مانده تا اول مه 91 بکوشند تا محلهای کار، کارگاهها و کارخانه های بیشتری با توجه به شرایط شان به برگزاری اعتصابات در این روز پرداخته و این روز را به روز اعتصاب عمومی کارگران برای بیان مطالبات اقتصادی، سیاسی و آلترناتیو اجتماعی کارگران تبدیل نمایند.
امسال نیزکارگران و تشکلهای موجود به درست قطعنامه های اول مه خود را رو به جامعه طرح نمودند و آلترناتیوی را ارائه کردند که تمامی مطالبات سیاسی و اقتصادی توده های زحمتکش این جامعه در آن گنجانده شده بود. این مسئله بلوغ و پیشروی کارگران در اداره و هدایت جامعه را به نمایش گذاشت.
در شرایطی که مردم در اعتراضات و جنبش عمومی که این دو سه ساله اخیر به میدان آمده و با توجه به اوضاع وخیم اقتصادی میلیونها زحمتکش، نا امنی اجتماعی و ... و نیزمبارزات انقلابی منطقه اوج دوباره اعتراضات محتملتر شده و مسئولیت سنگینتری بر دوش کارگران و تشکلهای کارگری گذاشته شده تا که در هدایت و رهبری و به ثمر رساندن این جنبش شرکت فعالتری داشته باشند. جنبش اعتراضی عمومی در عمل نشان داده است که دیگر توهمی به جناحهای مختلف بورژوازی و دست اندرکاران رژیم و دوستداران استثمارگران و کارفرمایان ندارند. این جنبش نیاز به طبقه ای دارد که نان و آزادی، مسکن و بهداشت، بیمه های اجتماعی عمومی، حقوق مکفی بازنشستگان، از میان بردن تبعیض، ستم و استثمار و ... را با حضور همه توده ها که هم خود قانونگذار و هم مجری قانون باشند را پی ریزی و تضمین کند. این طبقه، طبقه ای نیست جز طبقه کارگر. آری این طبقه می تواند رهائی بخش باشد، از اینرو نیازمندی عمده اش سازمان یابی و بویژه سازمانیابی در ارگانهای طبقاتی اش هست. این را بیش از هر تئوری و جهان بینی ای مبارزه طبقاتی موجود در منطقه در حال حاضر اثبات می کند. تمامی امور جامعه در تمامی سطوح به کارگران و تشکلهایش و کل این طبقه مربوط و درحیطه مسئولیت طبقه کارگراست. ایجاد نهادها و تشکلهای محلی حول مطالبات از قبیل نان، مسکن، بهداشت، آموزش و آزادی... گامهایی برای دخیل شدن و دخیل کردن جامعه برای خواسته های آنی خود و نیز آماده شدن برای مبارزات موثرتر آتی در مقابل نظام حاکم است.
امسال خبر برگزاری اعتصاب در چندین مرکز کار و کارگاهها گزارش شد و این خود نمونه شروع حرکت سراسری و یکدست تر برای اول مه سال آتی است. بخشی از کارگران سلاح اعتصاب را به کار گرفتند تا بتوانند در اول مه همراه با سیل عظیم اول مه در سطح جهانی خواسته ها و مطالباتشان را اعلام کنند. سلاح اعتصاب برای جنبش کارگری ایران ناشناخته نیست. کارگران از این حق بدرست بارها استفاده کرده و میکنند، روزی نیست که خبر اعتصاب و اعتراض نباشد. شورای برگزاری اول مه برای این حرکت لازم است که در تماس روتین با تمامی تشکلها، کمیته ها و محافل کارگری بوده و با انتقال تجارب و شور ومشورت هرچه بیشتر پایه های محکمی برای اعلام یک اعتصاب عمومی را پی ریزی کند. اعتصاب سراسری دراول مه 91 میتواند توازون قوا را بیشتر به نفع کارگران تغییر دهد و توقف تولید را با خواسته ها ومطالبات فراتری سازمان دهد.
اعتصاب در روز اول ماه مه و برای روز اول مه بدرست یک اعتصاب سیاسی است و عمومی شدن اینچنین اعتصاباتی شروع و آماده باش ای است برای نبردهای آتی واز میان بردن نظام و سیستمی باشد که جز سود و باز هم سود از طریق ستم و استثمار اکثریت توده ها با استفاده از تمامی ابزارهای سرکوبش در مانیفستش موجود نیست.
شورای برگزاری اول مه با سپری شدن اول مه کارش به اتمام نمی رسد بر عکس زمانی برای جمع بندی گزارشات و بحث حول آن می بایست اختصاص داد تا بتوان بر کمبودها و موانع غلبه نموده و سطح فعالیتهای آتی را ارتقاء داد . برای اول ماه مه های موفق و تاثیر گذار نیاز به کار پایه ای تر، سازمانیافته تر و دخیل کردن هر چه بیشتر کارگران در آن است.
وسعت دادن به اعتصابات سیاسی دراول مه ضروری و لازم است که در دستورکارفعالین کارگری باشد و با بحث و تبادل نظرهر چه بیشتردر محلهای کار، کارگاهها و کارخانه های بیشتری این اعتراض سراسری قابل دسترس است. دخیل کردن هر چه بیشتر کارگران در این امر مهم ضروری است، هر فعال کارگری در محل بهتر از هر کسی میداند که به چه شکل و روشی میتوان این فعالیت را به پیش برد.
شورای برگزاری اول مه برای عملی کردن مطالبات قطعنامه اول مه، نیاز به طرح و نقشه عمل تعطیل ناپذیر دارد و تا رسیدن به این مطالبات علاوه بر کار مستمر در درون محلهای کار، توده های کارگروزحمتکش را باید که نیروی عملی کردن این مطالبات بداند.
شهریور 1390